Aan de slag
In gesprek met Lute van de Bult sr., Voorman Werkgroep ‘t oude kerkhof Beilen
Lute, hoe is ‘t oude kerkhof “op je pad gekomen”?
‘Ik ben hier geboren en getogen en heb altijd interesse gehad in het verleden. Toen ik nog werkte als huismeester van de Bernhardstede had ik vanuit mijn kantoor uitzicht op de oude begraafplaats. Door de jaren heen zag ik het verwaarlozen en dat stuitte me tegen de borst. Ik vond het kerkhof met haar oude grafmonumenten een waardevol stuk geschiedenis van Beilen.
Ik hoorde dat de gemeente plannen had om het kerkhof te ruimen en dat leek me geen goed idee. Als lid van de historische vereniging heb ik op een filmavond aandacht gevraagd voor de situatie van het kerkhof. Er meldden zich zes mensen die zich met mij sterk wilden maken voor het behoud. En zo is de werkgroep geboren. We besloten met elkaar gewoon aan de gang te gaan met de medewerking van de historische vereniging. Zij stonden garant voor de eventuele kosten.’
Aan de slag
Aan de slag
‘We begonnen met de graven langs het pad. Dat deden we bewust omdat op 4 mei dit de route voor de kranslegging was. Voor de meesten van ons was het verzorgen en repareren van graven een nieuwe uitdaging. Wat we al niet geprobeerd hebben… zeepsop, constructielijm. Gelukkig kregen we hulp van een vrijwilliger, die jarenlange ervaring had met het opknappen van graven. Hij heeft ons de fijne trucjes geleerd, bijvoorbeeld het schilderen van de letters. We hebben ook hulp gehad van een natuursteenbedrijf over hoe je brokstukken van steen weer aan elkaar zet.’
Waardering
‘Het werk wat we doen wordt enorm gewaardeerd. Door mensen wiens voorouders hier liggen, door mensen die een band hebben met Beilen, door toeristen. Soms krijgen we spontaan een bijdrage of komt er een buurvouw gevulde koeken brengen als we aan het werk zijn. We merken ook dat er weer planten en andere vormen van aandenken op de graven geplaats worden. We hebben laatst een grote grafplaat opgeknapt ter herinnering aan een groep jonge mensen die begin 1900 aan de Spaanse griep zijn overleden. Daar stond opeens een bloemetje. Dat doet je dan wel wat.’
Vrijwilligers
‘Nieuwe vrijwilligers zijn altijd welkom. Wij zijn elke donderdagmiddag vanaf half twee aanwezig. Je kunt dan altijd even langskomen. Dan vang ik je op en doen we in de koffiepauze een voorstelrondje.’
Waar ben je trots op?
‘Ik ben trots op wat we op eigen kracht bereikt hebben. We vonden het belangrijk dat ’t oude kerkhof voor Beilen behouden zou blijven en dat is gelukt.
Dankzij onze groep enthousiaste vrijwilligers.’
Wandelmaatje
Wat voor wandelmaatje ben jij? In gesprek met Anke Berg en Martine Seijsener, beiden werkzaam bij Cosis. Anke is ambulant begeleider en ondersteunt cliënten bij hulpvragen op het gebied van zelfredzaamheid, gezondheid, werk, vrije tijd en sociale contacten. Martine is begeleider in het Annie Londohuis in Westerbork. Het Annie Londohuis is een inloophuis voor de buurt waar normaal gesproken allerlei activiteiten zijn. Beide werken ze veel samen met vrijwilligers. Maar toen kwam corona… Wandelen Anke: ‘Ik kon vanwege corona niet meer bij mensen op huisbezoek maar wilde ze toch graag spreken. Daarom heb ik bedacht om met ze te gaan wandelen. In beweging, even kletsen, het hoofd leeg maken… Dat werkte goed. Ik merkte uit die gesprekken dat er behoefte was aan afleiding en dat wandelen daar een hele mooie manier voor was.’ Martine: ‘Ik ben in dienst gekomen tijdens de lockdown. In het Annie Londohuis waren toen geen activiteiten. Ik heb toen gezocht naar wat er wel kon en ben gestart met een paar wandelgroepjes. Een wandelgroepje bestaat uit drie of vier mensen, die wandelen binnen de afgesproken maatregelen. Matjes mee om op te zitten, een rugzak met een thermoskan. Sommige groepjes lopen zelfstandig en met sommige gaat een vrijwilliger mee. Het Annie Londohuis is het startpunt en we noemen de “inloop” inmiddels “de uitloop”. Er zijn drie wandelroutes: een voorzichtig blokje om, een kwiek half uurtje door je buurtje en een stevig uur door de natuur. De wandelaars kunnen kiezen wat het beste bij ze past.’ Anke: ‘Wandelen is voor iedereen lekker. Je bent er uit, je kunt met elkaar praten maar het hoeft niet en je loopt de coronakilo’s eraf. Lopend door de buurt of door de natuur komen de verhalen vaak vanzelf. Voor onze cliënten is het prettig om een wandelmaatje te hebben. Dat stimuleert ze om op pad te gaan.’ We noemen de 'inloop' inmiddels de 'uitloop' Wandelmaatjes gezocht We zoeken daarom mensen, die ook hun dagelijkse beweging en sociale contacten missen en wandelmaatje willen worden. Lijkt dit je leuk? Dan kun je je bij mij aanmelden. Mijn e-mailadres is: [email protected]. Ik ga met je in gesprek over wat voor soort wandelmaatje je bent. We gaan het ook hebben over waar je woont, waar en bij wie je goed past. Ook wil ik graag weten of je nog wat extra’s in de aanbieding hebt, zoals bijvoorbeeld een hond. Dat doet het altijd goed.’ Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal