"Het noodlot kan iedereen treffen"
In een gouden lijstje: Noortje Welle
Noortje Welle (47) is coördinator van de kledingbank in Beilen, waar ze eigenlijk per toeval terechtkwam.
Noortje, kun je wat meer over jezelf vertellen?
“Jazeker. Ik kwam zo’n 25 jaar geleden voor de liefde naar Beilen. Wonen in een dorp was voor mij wel even wennen. Vooral vanwege dat ‘ons kent ons’ van de mensen die in Beilen geboren en getogen zijn. Dat veranderde toen onze kinderen kwamen. Via de zwangerschapsgym, de crèche en de school leerde ik meer mensen kennen en kreeg ik mijn eigen kringetje. Ik heb altijd gewerkt als activiteitenbegeleider. Dat deed ik met veel plezier tot er bezuinigingen kwamen. Ik besloot wat anders te zoeken en ben ik gaan werken in een winkel voor kinderkleding.
Toen de kinderen naar het voortgezet onderwijs gingen kwam ik in een nieuwe fase. Ik wilde wat meer met mijn leven. Ik had tassen vol kleding van de kinderen die te klein waren en werd gewezen op de kledingbank. Bij het inbrengen dacht ik: Misschien is dit wel mijn ding. Daar kwam alles een beetje bij elkaar; mijn passie voor kleding en iets concreets doen voor mensen die het minder hebben. Zo ben ik begonnen. Eerst één dagdeel, daarna een hele dag. Uiteindelijk werd ik coördinator.”
En hoe is het bij de kledingbank?
“Ik begon in het pand aan de Omloop. Dat was werken onder barre omstandigheden. Het dak lekte en er was schimmel in het pand. Mensen wisten ons ook niet goed te vinden. Dat is gelukkig met onze verhuizing naar het Weefgebouw veranderd. Na mijn start als coördinator ben ik actief gaan werken aan onze naamsbekendheid via de pers en sociale media. Ook ben ik lijntjes gaan leggen met allerlei instanties en organisaties om uit te leggen wat wij voor mensen kunnen betekenen.”
Jullie hebben meer dan kleding…
“Ik zeg altijd: Je kunt hier alles brengen behalve dat wat je kunt eten. Dus bijvoorbeeld ook meubilair, serviesgoed, kinderspeelgoed… Op dinsdagochtend kunnen mensen tussen 9.00 uur en 12.00 hun spullen inbrengen. We zien dat mensen graag delen wat ze over hebben. De spullen worden gesorteerd op bruikbaarheid. Soms zit er weleens kleding tussen waar je je wenkbrauwen van optrekt zoals ondergoed, dat niet schoon is of schoenen zonder hakken. Jammer. Het is fijn dat mensen aan ons denken, maar dit zou je zelf ook niet meenemen naar huis.
De mensen die een beroep doen op de kledingbank kunnen op dinsdagochtend tussen 12.00 en 15.00 bij ons terecht. Daarvoor is een verwijzing nodig. Dat betekent dat de Voedselbank, de Sociaal Raadsvrouw of een andere instantie heeft bepaald dat onze hulp gewenst is. Ik maak met deze mensen een afspraak voor een tijdsblok waarop zij hier spullen kunnen uitzoeken. Om misbruik tegen te gaan, hanteren we hiervoor bepaalde regels.”
Wat vind je leuk aan jouw werk bij de kledingbank?
“We zijn met zes vrijwilligers. Het voelt goed om ons samen in te zetten voor mensen die het minder hebben. Het contact met de mensen, de interessante verhalen. We horen natuurlijk veel. Het maakt je bewust dat het noodlot iedereen kan treffen. We krijgen ook veel positieve reacties. Niet alleen bij de kledingbank, maar ook in het dorp. Ik werd zelfs laatst in Assen enthousiast begroet door een gezin, dat mij herkende. Dat deed me wel wat.”
Met een goed gevoel naar huis
"Altijd met een goed gevoel naar huis" In gesprek met Kinie Brouwer: "Ik ga altijd met een goed gevoel naar huis"Kinie Brouwer is vrijwilliger op de inloop van het Annie Londohuis in Westerbork. En dat doet ze met veel plezier: “Ik ga altijd met een goed gevoel naar huis. Zelfs na afloop zie ik nog mooie dingen gebeuren. Dat is waar het voor mij echt om draait. Niet de grote idealen maar om de kleine waardevolle momenten.”Kinie, kun je wat meer over jezelf vertellen?"Jazeker. Ik kom uit Veendam en heb daar na de huishoudschool de Intas gedaan. Op mijn 16de heb ik intern stage gelopen bij de GGZ in Beilen. Dat vond ik zo interessant dat ik daar op mijn 17de ben gaan werken. Binnen de psychiatrie kom je allerlei mensen tegen die het op een of andere manier niet redden in de maatschappij. Ik heb heel lang op de acute opname gewerkt. Daar kom je heftige situaties tegen. Mensen die het niet redden, maar ook mensen die het weer lukt om hun leven op te pakken. Dat heeft me altijd heel erg geïnteresseerd. Ik ben een beetje afgehaakt toen ik steeds meer administratie op de computer moest gaan doen. Op een gegeven moment moest ik voor mijn gevoel overal verantwoording over afleggen op papier en dat ging ten koste van contact met mensen. Toen was ik er wel klaar mee.In 2019 kon ik vroegtijdig met pensioen. Het eerste jaar heb ik me helemaal uitgeleefd en alles gedaan waar ik in mijn werkzame leven niet aan toe was gekomen. Tentoonstellingen, fairs… Op een gegeven moment had ik alles wel gezien en wilde ik me toch weer wat gaan doen wat paste bij mijn interesse in mensen. Via Anke Berg van Cosis ben ik toen ik bij het Annie Londohuis terecht gekomen. Dat is een inloop voor mensen uit de buurt die zin hebben in gezelligheid."En wat doe je daar precies?"Ik ben er op de donderdag om half 10. Ik heb altijd 2 tassen bij me met allerhande spulletjes die handig kunnen zijn. Een pen, een puntenslijper, plakband, postzegels, kaartjes en een pan met soep die ik de dag ervoor heb klaargemaakt. Dan doe ik het licht aan, zet de verwarming hoger en ga koffie zetten. Als de bezoekers komen, schrijf ik hun naam in een schrift zodat we weten wie er geweest zijn en zet ik een geldpotje neer voor als ze de koffie, thee of de lunch willen afrekenen.’s Ochtends is het vaak kletsen en koffie drinken en 's middags is er regelmatig een activiteit. Tussen de middag kunnen bezoekers bij ons een broodje of een tosti eten en een kop soep krijgen. We maken het eten gezamenlijk klaar in de zaal en ik hou ik een oogje in het zeil hoe het verloopt. Gedurende de dag knoop ik dan gesprekjes aan met allerlei mensen. Iedereen heeft wel iets wat hij of zij wil delen. Ik vind het belangrijk om een luisterend oor te bieden en te zorgen dat de sfeer goed is. Eigenlijk doe ik alles waardoor mensen zich welkom voelen.Ik ga altijd met een goed gevoel naar huis. Zelfs na afloop zie ik nog mooie dingen gebeuren. Ik zie hoe iemand naar huis wordt gebracht of hoe mensen nog met elkaar blijven kletsen en een afspraak maken om wat leuks samen te doen. Dat is waar het voor mij echt om draait. Niet de grote idealen maar om de kleine waardevolle momenten." DEEL DEZE VERHALEN EN INSPIREER aNDEREN OM OOK TE HELPEN FacebookTwitterLinkedInWhatsappForward
Lees het verhaal