Wat voor wandelmaatje ben jij?
In gesprek met Anke Berg en Martine Seijsener, beiden werkzaam bij Cosis.
Anke is ambulant begeleider en ondersteunt cliënten bij hulpvragen op het gebied van zelfredzaamheid, gezondheid, werk, vrije tijd en sociale contacten. Martine is begeleider in het Annie Londohuis in Westerbork. Het Annie Londohuis is een inloophuis voor de buurt waar normaal gesproken allerlei activiteiten zijn. Beide werken ze veel samen met vrijwilligers. Maar toen kwam corona…
Wandelen
Anke: ‘Ik kon vanwege corona niet meer bij mensen op huisbezoek maar wilde ze toch graag spreken. Daarom heb ik bedacht om met ze te gaan wandelen. In beweging, even kletsen, het hoofd leeg maken… Dat werkte goed. Ik merkte uit die gesprekken dat er behoefte was aan afleiding en dat wandelen daar een hele mooie manier voor was.’
Martine: ‘Ik ben in dienst gekomen tijdens de lockdown. In het Annie Londohuis waren toen geen activiteiten. Ik heb toen gezocht naar wat er wel kon en ben gestart met een paar wandelgroepjes. Een wandelgroepje bestaat uit drie of vier mensen, die wandelen binnen de afgesproken maatregelen. Matjes mee om op te zitten, een rugzak met een thermoskan. Sommige groepjes lopen zelfstandig en met sommige gaat een vrijwilliger mee. Het Annie Londohuis is het startpunt en we noemen de “inloop” inmiddels “de uitloop”. Er zijn drie wandelroutes: een voorzichtig blokje om, een kwiek half uurtje door je buurtje en een stevig uur door de natuur. De wandelaars kunnen kiezen wat het beste bij ze past.’
Anke: ‘Wandelen is voor iedereen lekker. Je bent er uit, je kunt met elkaar praten maar het hoeft niet en je loopt de coronakilo’s eraf. Lopend door de buurt of door de natuur komen de verhalen vaak vanzelf. Voor onze cliënten is het prettig om een wandelmaatje te hebben. Dat stimuleert ze om op pad te gaan.’
We noemen de 'inloop' inmiddels de 'uitloop'
Wandelmaatjes gezocht
We zoeken daarom mensen, die ook hun dagelijkse beweging en sociale contacten missen en wandelmaatje willen worden. Lijkt dit je leuk? Dan kun je je bij mij aanmelden. Mijn e-mailadres is: [email protected]. Ik ga met je in gesprek over wat voor soort wandelmaatje je bent. We gaan het ook hebben over waar je woont, waar en bij wie je goed past. Ook wil ik graag weten of je nog wat extra’s in de aanbieding hebt, zoals bijvoorbeeld een hond. Dat doet het altijd goed.’
In gesprek met Peter
In gesprek met Peter In gesprek met Peter Vereijken, voorzitter van de Dierenweide Stroomdal Peter, hoe ben je bij de dierenweide terecht gekomen? ‘Dat is min of meer per ongeluk gebeurd. De gemeente had besloten dat de dierenweides niet meer tot haar taak behoorden en dat er een stichting moest komen. Mijn vrouw zat in een werkgroep die zich daar mee bezig hield. Ik heb ervaring met het opzetten van een stichting en daar werd graag gebruik van gemaakt. Daarna ben ik gevraagd om een poosje secretaris te zijn. En je ziet, ik ben gebleven. In 2014 hebben we een tienjarenplan gemaakt voor de dierenweide. Daar staan we nog steeds achter en werken we actief aan. We vinden het belangrijk dat de dierenweide van en voor iedereen is. Dat de jeugd erbij betrokken wordt en dat we in verbinding staan met het dorp.’ Ik heb er lol in om mensen te verbinden Hoe betrek je de jongeren bij de dierenweide? ‘Ik denk door vooral op de handen te zitten, open te staan voor ideeën en vertrouwen in de jeugd te hebben. In het begin kwamen ze binnen via de maatschappelijke stage van school. Het vrijwilligerswerk was nog een soort van “moeten”. De eerste stap was dat we met ze uitzochten wat ze leuk vonden. We merkten dat ze graag wilden leren en vonden vrijwilligers van verschillende dierenverenigingen bereid om meer te vertellen over dierenverzorging en dierenwelzijn. Zo kregen ze lol in het werken op de dierenweide en hun interesse groeide. Het “moeten” veranderde in “willen”. En zo doen we dat nog steeds en blijkbaar succesvol. Inmiddels hebben we een soort wachtlijst van jongeren, die ranger willen worden. Het is belangrijk om te accepteren dat jongeren het werk soms op een andere manier doen, andere keuzes maken en in een ander tempo. En dat ze er soms andere ideeën op na houden. Het is belangrijk om ze daarin altijd serieus te nemen. Dat is trouwens niet hetzelfde als ze gelijk geven! Je ziet dat, door ze vertrouwen te geven, hun betrokkenheid, motivatie en zelfvertrouwen groeit. Ik ben trots als ik zie hoe serieus ze hun werk nemen en hoe zorgzaam ze zijn voor de dieren, voor elkaar en voor de bezoekers.’ Hoe ziet de verbinding met de buurt eruit? ‘Dat doen we op verschillende manieren. Voor corona bezochten we regelmatig met de ezelskar en onze knuffelkippen en konijnen ouderen in het verzorgings- en verpleeghuis. We doen mee aan activiteiten in het dorp, zoals de herdertjestocht, de kerstmarkt, de kindervakantieweek van Humanitas en de Jumbo boodschappendienst voor ouderen. We hebben buurtbewoners gevraagd om ‘s avonds laat hun hond uit te laten in de dierenweide om een oogje in het zeil te houden. We lenen het gereedschap uit, we verkopen onze honing, eieren en de groente uit eigen tuin en we eten samen met de vrijwilligers warm op de zaterdag.’ Waar ben je trots op? ‘Toen we begonnen, hadden we een ideaal. We wilden graag dat de dierenweide van en voor iedereen is. En ik denk dat dat steeds meer en beter lukt.’ Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal